حسش نیست ولی مینویسم

از ندای سحر یاد گرفتم که وقتی هم حسش نیست بنویسم

وقتی حس نوشتن نیست حداقل امکانش هست

نوشتن آدمو آروم میکنه

مثل اینکه ی عالمه دوست داری که وقتی دلت میگیره از تو دلت درشون میاری و باهاشون حرف میزنی

خیلی وقتا که تنها میشدم نمیدونستم چیکار کنم و تنها ی چیز به ذهنم میرسید

اونم اینکه ی نوشیدنی ۱.۵ لیتری بگیرم و  لیوان ی بار مصرف بعضی وقتا هم که حوصلم نمیشد همون لیوان رو هم نمی گرفتم و حالا تصور کنین چجور میخوردم

وقتی هم شکمم کاملا پر میشد خوابم میومد و میخوابیدم تا روز جدید شروع بشه

الانم تنهام حتی وقتی خیلی کار دارم و همه ی روز سرکار باشم

مشغولیت به هیچ وجه نمیتونه تو درازمدت آدم رو از تنهایی درربیاره

خیلی وقتها هم میترسم  از اینکه بخوام تنها نباشم

میترسم اونی که میخوام منو از تنهایی در بیاره  تنها نباشه

شاید هم ترس از ی چیز دیگه هست و من از درونم خبر ندارم

...